Afscheid van onze onvergetelijke Harry van de Grint

Op 18 februari had Harry van de Grint een afspraak in het Harriet Tubman Huis. Hij zou die dag een leerling bijles geven. Het stormde, iedereen werd aangeraden thuis te blijven. Maar Harry was er de man niet naar om een afspraak af te zeggen of om zich door weersomstandigheden te laten weerhouden van een voornemen. Hij maakte al zoveel stormen mee in zijn leven en zo gauw liet hij zich niet omverblazen. Hij ging dus die middag op weg naar het Huigenbos in Amsterdam Zuidoost; het zou zijn laatste tocht worden.

Met grote verslagenheid vernamen wij dat de storm onze dierbare klusjesman, bijles docent, onze alleskunner, onze steun en toeverlaat en het rolmodel voor alle jongens in ons huis, hem noodlottig was geworden. 

Op 24 februari overleed Harry van de Grint 78 jaar oud aan zijn verwondingen. Op 3 maart namen wij definitief afscheid tijdens een indrukwekkende eucharistieviering in de Augustinuskerk te Amsterdam. De kerk was afgeladen, want Harry was in brede kring een buitengewoon geliefd man. 

Zonder de aanwezigheid van Harry, zonder zijn zorg, zijn aandacht, zijn hartelijkheid, zijn humor en zijn vermogen mensen bij elkaar te brengen, zonder dat alles is in ons huis een grote leegte gevallen. 

Over hoe Harry en het Harriet Tubman Huis ooit samen kwamen schreef hij drie jaar geleden zelf een prachtig stuk in onze nieuwsbrief van toen.

Vijf jaar geleden zocht ik een goede bestemming voor een door mij opgeknapte damesfiets. Iemand wees me toen op het Harriet Tubman Huis, “omdat daar alleen vrouwen wonen”.
Door de telefoon zei de coördinator ”Een opgeknapte damesfiets? Graag! Ik heb hier ook nog een aantal fietsen staan die niet meer rijden.” Ik sprak af de fiets te komen brengen en wat gereedschap mee te nemen om te kijken wat ik doen kon.
Wat ik aantrof overtrof mijn stoutste verwachtingen: veel lekke banden en ontbrekende ventielen, maar ook loszittende of verbogen wielen, velgen waar de banden af lagen, gebroken spaken, kapotte kettingen en ga zo maar door. Ik ben gewoon maar begonnen aan de lichtste gevallen en aan het eind van die dag kon gelukkig een aantal fietsen weer gebruikt worden.
 “Volgende week ga ik verder” beloofde ik “en dan neem ik wat meer spullen mee.” Dat duurde uiteindelijk zes weken, maar toen kon dan ook alles weer rijden. De niet meer te repareren exemplaren voerde ik af naar de vuilstort. Nu was het een kwestie van bijhouden en zorgen voor nieuwe fietsen voor aanvulling en vervanging. Dat laatste is via oproepen in Amstelveen heel goed gelukt, zodat uiteindelijk alle vrouwen en kinderen een fiets hadden. 
 
En Harry bleef zich ook alle jaren daarna niet alleen bekommeren om alle fietsen, maar trok zich ook het wel en wee van alle bewoners aan.

June de Groot van Embden, een van de vroegere coördinatoren die jarenlang met Harry samenwerkte, verwoordde treffend wat het verlies van Harry voor alle bewoonsters en alle vrijwilligers van het Harriet Tubman Huis betekent.

Tijdens het afscheid vertelde zij hoe Harry na de eerste kennismaking alweer acht jaar geleden, niet alleen de fietsen repareerde, maar ook de elektra, kapotte douches, verstopte afvoeren, niet sluitende keukenkastjes of ingezakte bedden. Bovendien konden de coördinatoren altijd een beroep op hem doen als er voor uitjes met de kinderen gereden moest worden of als een van de bewoonsters verhuisd moest worden naar een eigen nieuwe woonruimte.

Harry had gouden handen en bleek tevens een bevlogen docent. Dus leerde hij de bewoonsters en hun kinderen de voordelen van het klussen, zelf iets opknappen scheelt immers niet alleen geld maar geeft je ook meer zelfvertrouwen. Daarmee werd hij voor de jeugd een belangrijk rolmodel. En passant zorgde hij in samenspraak met de brandweer dat het huis een stuk veiliger werd. Hij beperkte zich nooit tot een detail, overzag altijd het geheel en wist wat in groter verband noodzakelijk was. 

Dus kwam Harry na korte tijd niet alleen om te klussen, maar hielp hij de kinderen met hun huiswerk, met name wiskunde en rekenen. Hij had zijn hele werkzaam leven lesgegeven. Door zijn bijlessen ging zelfs een meisje naar het gymnasium, waar ze binnenkort eindexamen moet doen en gaat een ander nu de opleiding voor doktersassistente volgen. 

Het was zijn heilige overtuiging dat schaken goed is voor je hersenen, dus bracht hij alle kinderen spelenderwijs de beginselen bij van deze edele denksport. 

Iedereen was altijd blij om Harry te zien en de vrouwen uitten hun dankbaarheid door speciaal voor hem te koken, het waren onvergetelijke maaltijden. 

Wij zullen Harry dankbaar blijven voor alles wat hij voor ons deed en om wie hij voor ons was. Zijn afwezigheid is onvoorstelbaar, we zullen hem niet vergeten. Onze gedachten gaan uit naar zijn vrouw Maria en al hun kinderen. Wij wensen hen allen veel sterkte.

Namens het bestuur,

Ingrid Kluvers voorzitter